که بر سر روح می‌نشیند-

و نغمه‌ای بی‌کلام می‌خواند-

و هیچگاه – از خواندن باز نمی‌ماند-

در باد- دلنشین‌تر- شنیده می‌شود-

توفانی تلخ بباید-

که با خود ببرد پرنده کوچکی را

که این همه را گرم می‌دارد-

همیشه شنیده‌ام صدایش را-

در سردترین سرزمین‌ها-

و دوردست‌ترین دریاها-

اما حتا در حادترین لحظه‌ها،

از من- نخواسته خرده نانی.

ایملی دیکنسون